Ik schrijf nu al enkele jaren deze blog en ben nog altijd zo dankbaar voor al jullie lieve reacties, tips,complimentjes,vriendschap,…Ook ben ik zo dankbaar dat jullie mijn blogs graag lezen en delen. Dat sommige van jullie hier ook herkenning uit halen maakt mij blij. Dat was en is ook een beetje mijn doel . Mensen laten zien wat het is om te leven met beperkingen. Mensen laten kennismaken met een persoon met een beperking en handicap.Ik wil jullie ook laten zien dat wij ook maar normale personen zijn. Wij horen ook thuis in de maatschappij. Wij zijn ook een deeltje van de maatschappij..
Ik schrijf zo vaak over wie ik ben , hoe ik mij voel, mijn moeilijkheden ,….En dat is zo nodig . Want het is moeilijk om te leven met een lichaam die totaal niet doet wat ik zo graag zou willen. Een normaal persoontje zijn met een goed werkend lichaam . Geen lichaam dat half uit elkaar ligt of valt ..
Ik lach,maak plezier,probeer alles uit het leven te halen,…maar het is moeilijk. Ik zeg vaak dat ik redelijk goed kan relativeren maar soms gaat dat gewoon niet. En de laatste tijd is het moeilijk. Weten dat je niet beter kan worden of kan genezen is niet makkelijk om te plaatsen. Ik moet proberen mijn leven aan te passen aan mijn beperkingen,vermoeidheid,pijn,spasmes,..en dat is zo lastig omdat mijn lichaam graag tegendraads doet. Ook moet ik leren leven met elke keer meer hulpmiddelen en dat blijft zo een strijd…Wat gisteren nog ging kan een dag later veel moeilijker zijn.



Ook op gebied van mijn gehoor zeg ik ook vaak dat ik dit relativeren. Maar als de nko arts bevestigd wat ik al dacht is het even slikken..Mijn gehoor is aan de linkse kant verminderd. Dus ja, geluk bij een ongeluk zijn mijn vorige hoorapparaten 5 jaar oud zodat ik nieuwe kon bestellen. En neen, voor de terugbetaling moet je het niet doen hoor. Deze kosten mij bijna 4000 € en dat is idd een zeer pittig bedrag. Deze keer kon ik gelukkig kiezen uit een vrolijk kleurtje qua gehoorstuk.

Beseffen dat mijn lichaam achteruit gaat heb ik de laatste tijd gewoon proberen te negeren. Ook weer iets dat ik in mijn rugzakje heb gegooid en geprobeerd heb om het wat te vergeten. Maar dat lukt mij niet . Toegegeven dat het moeilijk gaat is niet makkelijk voor mij en dat is een beetje mijn eigen schuld… Gewoon even lachen en Tina ging weer verder . Tot nu….
Ik moet even terug alles op een rijtje zetten en nadenken over mijn ,onze toekomst. Wat kan ik wel nog en wat kan ik beter laten. En ja, er gaan hopelijk nieuwe dingen op mijn pad komen maar nu wil ik gewoon niet te hard nadenken over de toekomst.
Wat moet ik ook gewoon leren om mijn grenzen beter te bewaken. Zowel op medisch , persoonlijk ,.. gebied. Ook op het gebied van alle hulp die ik krijg. Daar moet ik dringend wat meer regie in krijgen. Ik ben zo dankbaar voor alle hulp die ik krijg maar het is niet makkelijk om dingen te moeten afgeven die je zelf graag doet. Ook altijd mensen in huis is zo wennen. Ik heb veel hulp nodig maar ik moet beter aangeven wanneer ik mijn rust en stilte nodig heb en niet altijd denken aan wat de ander nodig heeft… En ja, dat is een moeilijke voor mij.
Je wil niet gezien worden als het sukkeltje (ja,dat gebeurt !!). Het blijft gewoon moeilijk om buiten te komen in een rolstoel. Gewoon al de obstakels die je tegen komt. Stoepen ,drempels,geen parking,…Of mensen die je gewoon negeren !! Als ik vraag om te helpen en ze draaien hun hoofd om . Dat zijn de momenten dat ik zo boos ,verdrietig,..wordt . Op zo een momenten besef ik zo hard dat nog meer hulp vragen mijn toekomst gaat zijn.
Spijtig genoeg merk ik ook op creatief gebied dat ik nog meer moet inleveren. Vooral op het gebied van kleding maken. Nu is het echt gespreid. Patronen maken, stof knippen,..en enkele dagen later pas het in elkaar zetten. Heb al ontdekt dat ik beter verschillende kledingstukken tegelijkertijd maak. Op mijn rustmomenten kan ik afwisselend iets spelden,met de hand wat werk doen,…Mijne Billie is ook weer zeer tevreden want hij kwam ook eens aan de buurt. En ja. De stofjes heeft hij zelf gekozen.





KNUFFEL TINA.