Het leven.

Wat betekent achter mijn lach ? Die vraag krijg ik nog zeer regelmatig. Vooral de nieuwe lezers . Wie ben ik ? Ik ben iemand die graag lacht ,graag plezier maakt, zot doet (sorry Billie !!) ,het leven probeert graag te zien,.. Maar het is soms moeilijk. Zo moeilijk zelf dat ik dan mijn lach kwijt ben. Zo moeilijk dat ik het leven niet zo fijn vind . Dat ik niet begrijp waarom ik dit wil en blijf verdragen…

Ik merk nog zo vaak dat mensen de persoon van achter mijn lach niet kennen . Of al een oordeel klaar hebben wie ik ben . Ik zeg zo vaak en laat ook foto’s zien hoe ik kan genieten van de o zo kleine dingen in mijn leven . Wat kan ik zo genieten van uitstapjes,koffietje drinken,uit eten ,…Maar ook al doe ik dit het is niet dat ik dan medisch gezien oké ben. Ik blijf zo vaak misselijk. Pijn blijf ik hebben. Oké, gelukkig is het met mijn pijnmedicatie redelijk leefbaar. Maar toch . Ik ga nooit pijnvrij zijn. Integendeel zeg. De nachten blijven soms een hel. En dat blijft moeilijk . Gewoon beseffen dat dit mijn leven is .

Ook op gebied van hulpmiddelen stopt het niet. Integendeel,het wordt het elke keer meer en meer. Ik merk zo hard dat zowel mijn pijn en vermoeidheid ietsje beter is als ik mijn rolstoel vaak gebruik maar toch… Er is niets zo handig en makkelijk dan twee gezonde benen . Gewoon al maar de winkel gaan vraagt een organisatie. Kan ik parkeren ? Is de winkel toegankelijk? Daar wordt nog zo vaak geen rekening mee gehouden. Ik zit nu in een traject voor een aanvraag van een trippelstoel zodat ik mij in mijn appartementje ook makkelijker kan behelpen. Weeral maar eens door een papieren molen. Weeral maar eens geconfronteerd worden met alle dingen die je niet meer kan. En vooral beseffen dat je dingen moet loslaten …( https://www.hulpmiddeleninfo.be/refertelijst/getPubHmf.jsp?UID=70)

Ik zou alles willen geven om gewoon te kunnen leven. Wat is gewoon hoor ik jullie denken? Niet constant afhankelijk te moeten zijn van hulpmiddelen, van hulpverleners,opiaten en alle andere zware medicijnen. Maar dit kan niet. En ja, dat is moeilijk om dan positief te zijn. Vooral op momenten dat mijn lichaam mij eventjes wil pesten met een knalrode pijnlijke ontstoken knie . Op die momenten denk ik echt ,moet dit ook nog ? Weeral maar eens extra medicatie met alle vervelende bijwerkingen.

Gelukkig hebben wij de camping nog. Gewoon weg. Even geen hulpverleners,even geen mensen aan mijn lichaam,even geen medische dingen. Maar pijn ,ongemak,therapieën ,.. stoppen niet als ik weg ben. Daar gaat het aerosollen ,kine oefeningen,medicatie nemen,..gewoon door. Ook de pijn en spasmes blijven dan een onderdeel van mijn leven…En dan heb ik zo vaak een duiveltje die in mijn oor durft fluisteren om bepaalde dingen niet te doen. En het zijn die momenten dat ik zowel boos als verdrietig kan worden. Dat ik dit niet wil. Maar is er een keuze ? Oké er is altijd een keuze maar ik leef te graag. Ik heb mijne Billie die ik zo graag zie. Ik heb mijn vrienden die mij gewoon aanvaarden zoals ik ben. En dat geeft mij steun om verder te leven. Zolang ik dit kan zeggen blijf ik volhouden. Hoe moeilijk dit ook is … En dit is ook achter ook mijn lach. Zeggen dat je het soms niet meer ziet zitten. Zeggen dat het leven soms zwaar is …Zeggen dat je alle ongemakken beu bent…

KNUFFEL TINA.