Lichtpuntjes.13/12/2021

Hoe ik nu naar de toekomst kijk ? Op dit moment vind ik moeilijk om te weten wat mijn toekomst is of wordt . Ik ben iemand die gewoon alles uit het leven probeert te halen. Ik probeer te genieten van elk goed moment . Gewoon carpediem. Gewoon dingen proberen te doen die zelf de artsen soms afraden !! Maar nu voor eventjes niet meer. Het is teveel. Mijn rugzakje zit zo vol . Ook al ga je erop staan het rugzakje gaat niet meer toe . Mag je dan eigenlijk zeggen dat je het beu bent? Beu om altijd pijn te hebben? Beu om altijd pech te hebben ? Het gewoon gehad te hebben om te vechten .Elke keer weeral maar eens pech te hebben dat je lichaam tegenwerkt ? Hoe lang kun je iets nog verdragen vraag ik mij vaak af de laatste tijd. Als het ene een beetje op zijn plaats valt komt er gewoon iets nieuws bij . Het stopt gewoon niet. Ik wil even geen artsen meer zien . Altijd zeggen ze iets waar ik mij niet aan verwacht. Blij zijn dat er 1 pilletje is afgebouwd tot blijkt dat dit terug opgestart moet worden.Nu ook weer problemen met mijn neurostimulator . Bij de laatste controle in het uz Leuven hebben ze gezien dat mijn neurostimulator maar voor minder dan de helft meer werkt. En ja,welke oplossing is dan de beste. Een nieuwe neurostimulator ? Weeral operatie nr zoveel ? En welke garantie heb ik dat mijn lichaam dit weer aanvaard ? En gaat hij deze keer wel lang genoeg mee ? Ik wil er gewoon even niet aan denken. Ook al moet dat maar ik doe het even niet. Voila!!

Heb nu ook eindelijk een klein beetje zicht op het traject van mij fistel en het wordt zoals gedacht zeer pittig . Hij zit rond belangrijke lichaamsdelen dus ja,..Er is zelf al besproken dat ik rekening ga moeten houden met een tijdelijke stoma en daar ben ik gewoon niet klaar voor . Er zit al zoveel materiaal in mijn lichaam . Op 3 januari moet ik terug en dan gaan er definitieve stappen gezet worden . Ik wil er even niet aan denken . Ik wil gewoon even met rust gelaten worden . Even geen medische dingen meer. Even geen gepruts aan mijn lijf . En vooral even geen operaties meer.

Eigenlijk zou ik zo graag willen roepen,Wenen,boos zijn,..Maar diep vanbinnen wil ik dit niet. Ik wil terug positief kunnen zijn.ik wil van mijn boosheid vanaf maar hoe ? Ik wil mij niet flauw voelen als ik ween . Ik weet dat huilen belangrijk is en dat ik het moet toelaten maar ga ik dan nog stoppen? Ik wil zo graag aanvaarden dat ik mijn toekomst niet ken maar dat kan ik niet op dit moment. Ik wil zo blij zijn dat ik extra hulp heb . Eindelijk mensen in mijn huisje die respect hebben voor mijn normen en waarden en dat ook respecteren. Hulp die mij ook dingen laat beslissen. Maar wat zou ik zo graag zelfstandig kunnen zijn. Gewoon,een gewoon leventje kunnen leiden. Terug dingen afvinken van mijn Bucket list . Maar ja ,zelf als ik wil en kan gaan de meeste dingen niet door omdat het medisch gezien niet kan en natuurlijk ook door Corona

Ben het ook gewoon beu om positief te zijn bij andere . Ik wil wel positief zijn en probeer het ook maar mijn grens is gewoon bereikt. Mag ik zeggen dat ik soms gewoon niet meer wil ? Niet opgeven omdat ik weet dat er een hee team achter mij heb staan die mij steunen en vooral graag zien . Die mij zien als Tina en niet als een persoon met chronische ziektes of beperkingen.Ik wil een normaal persoontje zijn.Een gewoon normaal leven lijden . Kunnen klagen over stomme dingen. En neen, dat kan niet en dat haat ik nu gewoon. Altijd leven met beperkingen. Rekening houden met de stomste dingen dingetjes eerst. Ik wil gewoon een normale persoon zijn . Een normale vrouw zijn. Geen vrouw die problemen heeft met dingen die mijn leven compleet beheersen en overnemen .

Ik wil zo kunnen genieten van de fijne momenten die nog komen . Er zo naar uitkijken . Rondrijden met onze nieuwe wagen . Ja, eindelijk is hij er . Na bijna 10 maanden lange maanden wachten. Eindelijk een auto aangepast aan mijn beperkingen . Eindelijk kan ik zelfstandig mijn elektrische rolstoel mee nemen.Ik wil ook kunnen uitkijken naar ons weekje aan de zee . Tussen kerst en oudjaar zijn wij weg. Weg even van alles en iedereen. Gewoon wij tweeën en voor de rest gewoon niets .Proberen rust te krijgen in mijn (ons) hoofd. Even proberen niet niet na te denken over wat dan ook. Niet nadenken over het zware medische traject dat mij nog te wachten staat .Ik hoop zo dat er in 2022 toch ook veel lichtpuntjes gaan zijn.

PRETTIGE FEESTDAGEN🎄 .

KNUFFEL TINA.